Hoi,

In de laatste 2 weken op het eiland hebben we een poging gedaan om de peniskoker stammen te bezoeken die op het vaste land langs de rivier wonen. Dit is helaas niet gelukt... We hebben echt pech gehad! Eerst wilde we vertrekken en bleek de boot stuk te zijn waardoor we 2 dagen niet konden varen (welkom in Papua).
Toen de boot gerepareerd was zijn we meteen op pad gegaan. Na een trip van dik 3 uur langs de kust bereikte we de riviermonding. Vanaf hier was het nog 5 uur de rivier stroom opwaarts varen. Een hele mooie tocht door de natuur en we zagen zwermen Neushoorn vogels voorbij vliegen. Maar toen ineens na 3 uur varen zaten we vast midden op de rivier! We waren op een zandbank terecht gekomen! Iedereen de boot uit en duwen... Na 4 keer vast gezeten te hebben en 1 uur later gaven we het op... De waterstand in de rivier was te laag om het dorp te kunnen bereiken. Er zat niets anders op dan omkeren. 7 uur onderweg en dan te horen krijgen dat we het dorp niet konden bereiken was toch wel een zware teleurstelling waar we totaal geen rekening mee hadden gehouden. Over de terugweg hebben we “maar” 5 uur gedaan. Ook hebben we er natuurlijk lol om gehad want we zijn tenslotte hier om de boel te verkennen. Een lange dag op de boot en een weer een hele ervaring rijker. Alleen als het die aankomende week de hele week zou regenen in de bergen was er nog kans om de rivier op te kunnen varen maar dat is helaas niet het geval geweest. Dus we moeten nog een keer terug! Wel hebben we andere dorpen bezocht op de eilanden rondom Ahe en dat was ook hartstikke mooi!

De laatste dagen dat we op Ahe verbleven was Dave ook weer gearriveerd en nu samen met Marlies en Puck. Deze dagen zijn we druk bezig geweest om ons verblijf te evalueren. Klinkt als werken maar dit deden we natuurlijk tijdens het varen naar de duikstekken of in de hangmat op het strand.

En ineens was het al de dag van ons vertrek ... Met name de laatste 2 weken zijn voorbij gevlogen! We waren al helemaal ingeburgerd op het eiland alsof we er al maanden woonden. Ik had een grote zak pinang gekocht voor de staf van Ahe zodat we net voor ons vertrek nog even gezellig samen konden zitten. Pinang eten is voor alle Papua’s een dagelijkse levensbehoefte het is te vergelijken met een verslaving aan roken alleen krijg je van pinang rode tanden. Na het ritueel pinang eten wandelde iedereen richting strand waar onze boot voor vertrek al klaar lag. We hoorden gitaar muziek en iedereen begon voor ons te zingen. Ik was er helemaal stil van. Een van de jongens nam het woord om namens iedereen ons te bedanken voor de hulp van de afgelopen weken. Daarna kreeg ik een handgemaakte kralentas en 2 traditioneel beschilderde kokosnoten als afscheidscadeau. Het mooiste souvenir wat ik ooit heb meegebracht van al onze reizen. Na van iedereen persoonlijk afscheid genomen te hebben klommen we op de boot. Iedereen stond nog steeds te zingen aan de waterkant.
De boot vertrok de verkeerde kant op? Dus ik vroeg waar we heen gingen maar het bleek een ere rondje voor ons te zijn om het eiland en iedereen stond te zwaaien. Eerlijk is eerlijk en ik moet zeggen dat dit toch wel erg veel indruk op me gemaakt heeft.

Nu zijn we voor de laatste weken in Kuala Lumpur.

Groeten,
Mike en Marieke